Οι μεν πρώτοι, προβάλλουν ως επιχειρήματα τα κέρδη, την καινοτομία και τα διάφορα ιλουστρασιόν (sic) success stories ευρείας κατανάλωσης, αγνοώντας παντελώς τις σημαντικές "ανωμαλίες" που έχει επιβάλλει η ανεξέλεγκτη ιδιωτική πρωτοβουλία. Κάποιες μόνο από αυτές είναι η δημιουργία μονοπωλίων και καρτέλ, τα χρηματοοικονομικά παίγνια παγκοσμίου εμβέλειας, η εκμετάλλευση των εργαζομένων (που γίνεται εξαθλίωση όταν μιλάμε για χώρες του τρίτου κόσμου) και η καταστροφή του περιβάλλοντος (που δεν αποτιμάται καν όταν μιλάμε για χώρες του τρίτου κόσμου). Ωστόσο, κραυγάζουν διαρκώς για ένα κράτος που θα προστατεύει την ιδιωτική πρωτοβουλία - χωρίς να την ελέγχει, που θα προωθεί την ιδιωτική πρωτοβουλία - χωρίς να την ελέγχει, που θα αναλαμβάνει το οικονομικό κόστος των αποτυχημένων "πειραμάτων" της ιδιωτικής πρωτοβουλίας - χωρίς να την ελέγχει. Ένα κράτος μαζί στα δύσκολα και χώρια στα καλά δηλαδή.
Οι δε δεύτεροι, εστιάζουν μόνο στα αρνητικά της ελεύθερης αγοράς, αδυνατώντας να παρουσιάσουν παραδείγματα ορθής λειτουργίας του κρατικού παρεμβατισμού πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις. Κλείνουν τα μάτια στις αναρίθμητες περιπτώσεις αντιπαραγωγικών λειτουργικών/ελεγκτικών δομών και διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών που (εξ)υπηρέτησαν μέσω των θέσεων τους πλειοδότες και όχι την κοινωνία, αδιαφορώντας έτσι στην ουσία για αυτό το οποίο ευαγγελίζονται. Αντιμετωπίζουν - εκ προοιμίου - τον ιδιώτη ως κλέφτη, ποινικοποιούν την ανάπτυξη και το κέρδος, αδιαφορούν για την ελπιδοφόρα νεανική επιχειρηματικότητα και κωφεύουν απέναντι σε κάθε τι που υπερβαίνει την άγνοιά τους. Θέλουν δηλαδή μία ιδιωτική πρωτοβουλία η οποία θα αφιερώνει κόπο και χρόνο για να προοδεύει, έτσι ώστε να χρηματοδοτεί έναν κρατικό μηχανισμό που δεν της προσφέρει τίποτα και να συντηρεί στρατιές γραφειοκρατών. Την ιδιωτική πρωτοβουλία - θύμα δηλαδή.
Με (ξεπερασμένες) απόψεις όπως οι παραπάνω, βέβαια, λογικό είναι να μην υπάρχει καμία ελπίδα σύγκλισης. Η στροφή προς μία λογική υγιούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας με (α) επαρκή κρατικό έλεγχο ώστε να μη στρέφεται εναντίον του κοινωνικού συνόλου και (β) επαρκή ελευθερία ώστε να αναπτύσσεται, φαίνεται προς το παρόν να παραμένει όνειρο.
Αυτό για το οποίο δεν είμαι απολύτως σίγουρος, ωστόσο, είναι ποιά από τις δύο πλευρές δε θέλει περισσότερο αυτό το όνειρο να γίνει πραγματικότητα.