Θα μπορούσε να είναι το σύνθημα της χρονιάς. Ή μήπως όντως είναι;
Το τελευταίο διάστημα Υποψήφιοι μοιάζουν να ξεπηδάνε από παντού.
Από τηλέφωνα, sms, e-mails, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αφίσες, κάρτες και φέιγ-βολάν.
Τους βλέπεις στην τηλεόραση, τους ακούς στα ραδιόφωνα, τους διαβάζεις στις εφημερίδες και τους συναντάς σε αυθόρμητες βόλτες στους δρόμους όπου σου σφίγγουν το χέρι και θέλουν ν'ακούσουν τα προβλήματά σου.
Υποψήφιοι Δήμαρχοι, Αντιδήμαρχοι, Δημοτικοί Σύμβουλοι,
Περιφερειάρχες, Αντιπεριφερειάρχες, Περιφερειακοί Σύμβουλοι και Ευρωβουλευτές.
Υποψήφιοι συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, άσημοι, διάσημοι, νέοι και γέροι...άνδρες, γυναίκες και παιδιά (sic).
Χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα του 2014 μοιάζουν να έχουν κυριευτεί από μία μανία ενεργού ενασχόλησης με τα κοινά, που όμοιά της πρέπει να ανατρέξει κανείς πολύ πίσω στη μνήμη του για να θυμηθεί (αν βέβαια έχει ζήσει και κάτι αντίστοιχο).
Και, όπως οι Υποψήφιες Σταρ ή Μις στα διάφορα Καλλιστεία όταν έρθει η ώρα της κρίσιμης ερώτησης "Τι θα ευχόσασταν για τον πλανήτη;" απαντούν "Παγκόσμια ειρήνη", έτσι και οι πάσης φύσεως Υποψήφιοι όταν ερωτώνται "Τι σας ώθησε στο να θέσετε εαυτόν στην κρίση των συμπολιτών σας;" απαντούν "Η πίστη μου στη συμμετοχική δημοκρατία και η θέλησή μου να προσφέρω στα κοινά".
Πέρα από το απογοητευτικό της παντελούς έλλειψης πρωτοτυπίας που εκφράζει η συγκεκριμένη απάντηση (και οι μικρές παραλλαγές της), κανείς δεν είναι σε θέση να κρίνει εκ των προτέρων την αγνότητα των προθέσεων των Υποψηφίων, ειδικά δε των "πρωτοεμφανιζόμενων" στον πολιτικό στίβο.
Ωστόσο, αυτό που μπορεί να κάνει ο καθένας και η καθεμιά μας, είναι να θέσει στον "Υποψήφιο της γειτονιάς (ή της καρδιάς) του" την εξής -μη τυποποιημένη- ερώτηση:
"Δεσμεύεστε ότι αν εκλεγείτε δε θα διεκδικήσετε επανεκλογή και θα πιέσετε προς την καθιέρωση μοναδικής θητείας για τα δημόσια αξιώματα;"
Οι απαντήσεις σίγουρα θα εκπλήξουν.
Διότι αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά εκείνου που θέλει να προσφέρει στα κοινά και εκείνου που θέλει να προσφέρει στον εαυτό του μέσω των κοινών: η έννοια της ανταποδοτικότητας.
Της ανταποδοτικότητας σε αξιώματα και πολιτικές θέσεις.
Της ανταποδοτικότητας σε υλικά οφέλη, γνωριμίες και αναγνωρισιμότητα.
Της ανταποδοτικότητας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αντίληψη της συμμετοχής στα κοινά ως επάγγελμα ή ως εφαλτήριο για "λαμπρές" σταδιοδρομίες.
Στην παραπάνω ερώτηση υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος, ο οποίος κατά κύριο λόγο θα (σας) εκφραστεί μέσω του επιχειρήματος:
"Μα γιατί να στερήσουμε το δικαίωμα της επανεκλογής από κάποιον ο οποίος είναι χρήσιμος/αποτελεσματικός και μπορεί αποδεδειγμένα να προσφέρει στα κοινά;"
Ακόμα και αν αφήσουμε στην άκρη την υποκειμενικότητα στην αξιολόγηση της προσφοράς κάποιου στα κοινά, η απάντηση είναι απλούστατη και αποτελείται από δύο σκέλη:
Το πρώτο, είναι για να τον απαλλάξουμε από το "βάρος" της επανεκλογής, το οποίο είναι βέβαιο ότι θα επηρεάζει την κρίση και δράση του (η εξουσία άλλωστε είναι κατά κοινή ομολογία γλυκιά).
Το δεύτερο, εκφράζεται με τον τελειότερο τρόπο από μία φράση που συχνότερα αποδίδεται στον Στρατηγό Charles de Gaulle, εμβληματική στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία της Γαλλίας για τον 20ο αιώνα:
"Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους."
Καλή ψήφο!