Πέραν ωστόσο από τους αστεϊσμούς και τις εν θερμώ αντιδράσεις, πιστεύω ότι η ουσία του προβλήματος βρίσκεται σε μία "μαγική" λέξη.
Τη λέξη αξιολόγηση.
Αξιολόγηση των Ιδρυμάτων. Αξιολόγηση των προγραμμάτων σπουδών. Αξιολόγηση των διδασκόντων, των διδασκομένων συγγραμμάτων και της ίδιας της διαδικασίας διδασκαλίας.
Διότι διαφορές υπάρχουν ακόμη και μεταξύ των Πολυτεχνικών Τμημάτων σε διαφορετικά Ιδρύματα. Διαφορές στο βαθμό εισαγωγής, στην ποιότητα των υποδομών, στην ποιότητα του προσωπικού, στη δυσκολία ολοκλήρωσης των σπουδών. Και οι διαφορές αυτές ήταν και παραμένουν αξιοσημείωτες, αφήνοντας εντελώς έξω από την εικόνα ΤΕΙ και Κολλέγια.
Όταν λοιπόν κανενός είδους αξιολόγηση δεν υπάρχει στην Ελλάδα και για κανένα από τα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ή Οργανισμούς, ήτανε μόνο θέμα χρόνου να φτάσουμε στη σημερινή κατάντια.
Η ευθύνη, αν και ίσως σε διαφορετικό βαθμό, βαραίνει όλους.
Τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας, με τους αστείους χειρισμούς τους και την παντελή απουσία οποιασδήποτε μορφής στρατηγικού σχεδιασμού.
Το εκπαιδευτικό προσωπικό όλων των Ιδρυμάτων, του οποίου σημαντικό μέρος αντιδρούσε οργισμένα (με απεργίες και "αποχές από το διδακτικό έργο") στο παραμικρό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Τους φοιτητές, οι οποίοι ποτέ δεν απαίτησαν ουσιαστικά ένα καλύτερο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα, και στην πλειοψηφία τους αρκούνταν στο να γίνουν κάποια στιγμή απόφοιτοι, να "πάρουν ένα χαρτί" και να το κορνιζώσουν στο γραφείο τους σε κάποια Δημόσια Υπηρεσία ή σε κάποια "ανθούσα" οικογενειακή επιχείρηση.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά.
Όταν δεν αξιολογείς κάτι, δε μπορείς και να το κατατάξεις.
Οι βαθμολογίες εισαγωγής στα δημόσια Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (σημειώνω το "δημόσια" διότι στα ιδιωτικά δεν υπάρχει κάποια τέτοια δικλείδα εξ όσων γνωρίζω) μπορούν να αποτελέσουν ένα δείκτη, αλλά προφανώς όχι το μόνο, ανεξάρτητα από το ποιους βολεύει ή δε βολεύει αυτό.
Έως ότου λοιπόν να υπάρξει αξιολόγηση στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, θα υπάρχει και χώρος για κάθε αυθαιρεσία.
Οι διάφοροι ενδιαφερόμενοι μπορούμε να συνεχίσουμε να "τρωγόμαστε" μεταξύ μας απερίσπαστοι σε συντεχνιακό ή προσωπικό επίπεδο.
Ωστόσο, και για αυτό πρέπει να είμαστε απολύτως βέβαιοι, η κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί ουσιαστικά αν κάποια στιγμή δε γίνει κοινή απαίτηση η αξιολόγηση στην εκπαιδευτική διαδικασία.