40 χρόνια μέσα στα οποία ο Έλληνας δεν κατάφερε να διδαχθεί τίποτα από την ιστορία του. Για άλλη μία φορά.
40 χρόνια μέσα στα οποία αρνήθηκε πεισματικά να θέσει τα γεγονότα σε μία ρεαλιστική βάση, να τα αναλύσει σε βάθος χωρίς αγκυλώσεις, να τα αξιολογήσει, να τα κρίνει, και τελικά να απελευθερωθεί από αυτά.
40 χρόνια μέσα στα οποία ανέχθηκε να βλέπει το "Πολυτεχνείο" να ανάγεται σε "μπαλαντέρ" της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, αποχαυνωμένος από την επίπλαστη ευημερία των δανεικών και των επιδοτήσεων.
40 χρόνια χωρίς κανένα όραμα, κανένα σχέδιο, καμία προοπτική, παγιδευμένα μέσα στο διχασμό, τις ταμπέλες και τη λογική του "ή εμείς, ή αυτοί".
40 χρόνια χαμένα.
Αδικία για τη χώρα και τις επόμενες γενιές;
Ίσως και όχι...
Διότι, σε τελική ανάλυση, συνθήματα όπως το "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία" δεν αρκεί μόνο να τα φωνάζεις σε κάγκελα, πορείες, εξέδρες και καφενεία. Πρέπει να τα πιστεύεις στην ουσία τους και - προπαντός - να τα αξίζεις.